Laatste week op Curaçao...

Ik ben thuis. Ja nu al. Hoewel het een paar weken geleden voor mij fantastisch leek om weer naar huis te gaan, kan ik me er nu alleen maar rot over voelen. Zondag 15 maart hebben Jana en ik, samen met het thuisfront, de keuze gemaakt om een - toen nog voorlopig - einde te maken aan onze stage op Curaçao. Voor iedereen is de coronasituatie namelijk nieuw en super onbekend, dus we wisten niet wat we konden verwachten. Toch wisten we al wel dat het op een moment op Curaçao ook ‘fout’ zou gaan en dat zou betekenen dat wij - voor ons gevoel - geen kant op zouden kunnen.

Zondag 15 maart was het voor ons allemaal nog erg onwerkelijk en wilden we het moment van naar huis gaan zoveel mogelijk voor ons uit schuiven. Samen besloten we om maandag 23 maart naar huis te vliegen. Op die manier hadden we nog genoeg tijd om de laatste dingen te zien en alles op een zo normaal mogelijke manier af te sluiten. Zondagavond boekten we de tickets en maandagochtend om half 8 gaven we allebei onze laatste lessen op stage. Veel tijd om afscheid te nemen had ik niet, de hele school stond namelijk op z’n kop door het nieuws dat de scholen voor onbepaalde tijd zouden sluiten. Van mijn stagebegeleidster heb ik niet echt officieel afscheid genomen, maar we hebben elkaar gewoon gedag gezegd met de hoop dat ik terug zou komen. We hadden namelijk een retourticket geboekt voor 15 april, dus met een beetje geluk zou dat lukken. De rest van de dagen in de laatste week op het eiland waren niet bepaald relaxed. Alles was nog onduidelijk en hoewel we een vliegticket hadden kunnen bemachtigen, wisten we niet precies zeker of het allemaal wel door zou gaan. Elke dag hielden we nauwlettend het nieuws in de gaten, met lichte angst dat er straks helemaal geen vliegtuigen meer richting Nederland zouden gaan. Echt fijn lagen we de laatste dagen dus ook niet meer op het strand. Woensdag 18 maart gingen we voor de laatste keer de stad in. Ook daar was weinig meer te beleven en toen we een van de weinige mensen die rondliepen vroegen om een laatste foto van ons te maken reageerde zij met “I’m not allowed to touch your phone”. Op dat moment was het voor ons duidelijk dat het toch wel erg serieus was. Donderdagmiddag 19 maart lagen we op een van de mooiste en normaal gesproken duurste plekken van heel Jan Thiel Beach. Entree voor het strand hoefden we al niet meer te betalen, want de mevrouw van de entree was er ‘helemaal klaar mee’. Vervolgens lagen we bij Papagayo op een duur strandbedje en zelfs dat bracht ons niet tot rust. Na heel even zoeken boekten Jana en ik in nog geen drie minuten ons ticket om en hadden we allebei een ticket voor zaterdag: twee dagen eerder dan gepland. Het was mooi geweest, het Curaçao waar we op dat moment waren, was niks meer vergeleken met waar wij twee maanden eerder vol bewondering aan kwamen.

Nog geen week nadat alle heisa begon op het eiland zaten Jana en ik in een bomvol vliegtuig onderweg naar Amsterdam. Zelfs toen we eenmaal in het vliegtuig zaten, was het nog niet helemaal duidelijk hoe we thuis gingen komen. Een paar minuten voor vertrek kreeg het vliegtuigpersoneel door dat het luchtruim van New York gesloten was en laat daar nou net de halve vliegroute doorheen gaan. Na vijf minuten wachten, was er een andere route uitgestippeld en was iedereen klaar voor vertrek. Tien uur, met aan één stuk door turbulentie, later zetten we weer voet op Nederlandse bodem. Zonder na te denken vloog ik mijn zusje en moeder in de armen. De luchthaven was voor de helft gesloten en de auto stond nog net niet voor de deur, zo rustig was het overal. Ik gaf Jana de laatste knuffel en allebei gingen we weer onze eigen weg. Naar huis.