Alweer heimwee?

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen, of al wisten, ben ik al een tijdje weer veilig thuis in Nederland. We zijn nu bijna anderhalve maand verder en ik mis Curaçao zo ontzettend. Ik mis het eiland, de warmte, de lieve mensen om me heen. Het vrij overal naar toe kunnen gaan waar je maar wilt. Dat zit er nu zowel in Nederland als op Curaçao even niet in, maar toch. Voordat we gingen werd ik door veel mensen gewaarschuwd dat weer thuis wonen na een tijd op jezelf gewoond te hebben even wennen was. Daar kon ik me niks bij voorstellen. Die mensen wisten namelijk niet hoe gezellig het bij mij thuis is. Dat dácht ik. Het is gezellig. Zeker weten. Maar na twee maanden alles zelf te mogen beslissen is ‘s avonds iets eten waar je helemaal geen zin in hebt echt wel weer even wennen.

Naast dat ik het eiland natuurlijk gruwelijk mis, mis ik ook het Dr. Albert Schweitzer College. Ik vond het mega spannend om in mijn eentje stage te lopen op een ‘buitenlandse’ school. Daarnaast had ik nog weinig contact gehad met mijn stagebegeleidster, dus ik had nog geen idee wat ik kon verwachten. De eerste ontmoeting was goed, zij was enthousiast, ik daarmee automatisch ook. Drie dagen per week was ik te vinden op het ASCP. Elke dag gaf ik ongeveer vier lesuren les: vaak de eerste twee en de laatste twee lesuren van de dag. Dat zorgde ervoor dat ik veel tijd doorbracht in de lerarenkamer. Er stond een grote tafel in een toch best kleine ruimte waar elke pauze zeker vijftien docenten samen kwamen om op een luid volume de dag door te spreken. Mijn collega’s leerde ik snel kennen en iedereen was geïnteresseerd in wie ik was en wat ik precies kwam doen. Het ASCP is redelijk klein en heeft niet héél veel docenten. Ik kende bijna iedereen bij naam en elke pauze vroeg er wel een juf of meester hoe mijn dag was en of de kinderen nog een beetje lief voor me waren.

Op het ASCP werd ik gezien als een echte juf en niet meer per se als stagiaire. Mijn stagebegeleidster was door haar zwangerschap veel afwezig en de rest van de docenten ontfermde zich over mij. Ik voelde me thuis en had het enorm naar mijn zin.
Ook de leerlingen mis ik enorm. Hoe moeilijk ik het in het begin ook vond en hoe onmogelijk het me ook leek, de namen van de leerlingen kende ik binnen twee weken. Of de uitspraak goed was daargelaten. Als ik de leerlingen buiten het klaslokaal tegenkwam dan schreeuwden ze over het schoolplein ‘Hey juf! Wat een mooie jurk’ en kon mijn dag alweer niet meer stuk.

Ik heb geleerd om flexibel te zijn en te roeien met de riemen die je hebt. Toen ik drie jaar geleden mijn eerste stage liep bereidde ik alles tot in de puntjes voor met een PowerPoint. Elke stage liet ik dat iets meer gaan en werd ik relaxter, maar op het ASCP heb ik het helemaal losgelaten. Ik was de juf, het waren mijn klassen en niet alles loopt zoals je het voorbereid hebt. Mijn stagebegeleidster zei tijdens onze eerste ontmoeting: “Je hoeft niet veel voor te bereiden. Het loopt namelijk zo vaak anders dan gepland, dat is zonde van je tijd.” En we hebben spelletjes gespeeld. Zo ontzettend veel spelletjes.